Orthopedagoog Aryan van der Leij ontdekte eind jaren negentig het grote verschil in opvoeding in vergelijking met de jaren ‘70. De focus in de opvoeding leek verschoven naar dat alles vooral leuk en positief moet zijn. Veel entertainment, weinig grenzen en (te) veel bescherming.

Als Docent en Begeleider passend onderwijs zie ik regelmatig voorbeelden waarbij deze aanpak inderdaad de overhand lijkt te hebben. Een generatie die een overvloed heeft aan keuzes en mogelijkheden, strenge regels overboord, de hoogste lat de norm lijkt te zijn, en onderwijs en opvoeding zoveel mogelijk wordt aangepast aan de unieke behoeften van het kind.

Aryan van der Leij schreef, toen hij met pensioen ging in zijn boek: “De pretparkgeneratie”. Hierin beschrijft hij hoe de doorgeschoten toegeeflijkheid naar kinderen en jongeren toe, juist tot gedragsproblemen leidt. Ook het vele complimenteren en belonen wat een populaire methode is, blijkt uit onderzoek juist bij te dragen aan faalangst.

Ouders willen dat hun kind gelukkig is en dat ze goed terecht komen, maar leidt deze toegeeflijkheid naar meer geluk? Of wordt hierdoor juist het tegenovergestelde bereikt?

De pampergeneratie blijkt te weinig frustratie tolerantie te hebben.

De hulpvraag onder jongeren is toegenomen, zo ook de arbeidsongeschiktheid en jongeren die kampen met stress, depressie of een ontwikkelingsstoornis (CBS). Ook het aantal jongeren met de diagnoses ADHD of autisme en verslavingen (alcohol, drugs, social media) loopt op.

In mijn werk in het onderwijs maar ook in begeleidingstrajecten voor vitaliteit en stressreductie, merk ik dat er een ideaalbeeld leeft van de maakbaarheid van het leven. “Tegenwoordig is alles haalbaar als je er maar hard genoeg voor werkt.” Ook manieren van manifesteren en de ideaalbeelden die voorbij komen online, geven de indruk dat succes en een hoge lat voor iedereen is weggelegd. Deze overtuiging heeft de keerzijde dat wanneer je dit niet behaalt, er schuld, schaamte en verwijt aan gekoppeld gaat. Toch blijkt nog steeds in de praktijk dat de realiteit anders ligt. En dat de één harder moet werken om iets te bereiken dan de ander. Dat de één met meer teleurstellingen en tegenslagen te maken krijgt dan de ander.

Daarnaast worden groei- en ontwikkelingsprocessen afgemeten aan de omgeving. Wat samen gaat met móeten presteren en competitie, waar het gevoel van eigenwaarde aan gekoppeld wordt. Dat zie je zowel bij ouders als bij kinderen. Wanneer ouders een hoge lat naar zichzelf hebben, heeft dit (onbewust) ook invloed op de kinderen.

In het kader van passend onderwijs wordt ook op scholen steeds meer ruimte geboden en rekening gehouden met specifieke gedragskenmerken. De vraag is wat leidt tot weerbaarheid en veerkracht in de overgang van school naar werk en om je staande te houden in de maatschappij. Die ook hard en realistisch is en waar je teleurstellingen, tegenslagen en negativiteit tegenkomt. Helpen we dan door teleurstellingen te voorkomen en de omgeving zoveel mogelijk passend te maken of door te oefenen met het bedenken van oplossingen bij moeilijkheden en bespreken van casussen en tegenslagen om te leren wat je daarin tegenkomt en hoe je daar mee omgaat?

Wat is jouw idee hierover? Deel je mening met ons..