Sanne’s zoon blijkt na jaren twijfel, hoogbegaafd. Nu dit nieuws net bekend is bij haar, brengt het de nodige uitdagingen met zich mee. “We wisten al wel dat hij anders is dan andere kinderen, maar we konden het niet plaatsen. Nu hebben wij ons antwoord, maar zitten we met de vraag: hoe verder?”

Ik voel me een trotse moeder van een lief, slim, bijzonder jongetje. Er is altijd al gezegd dat hij anders was dan anderen. Voor mij was dat geen reden om hem te laten testen. En aan hoogbegaafdheid had ik ook niet gedacht.

Noah was een hele gepassioneerde en leergierige jongen, maar veranderde in de tijd van naar school gaan, in een kind dat helemaal niet meer naar school wilde. Hij gaf aan dat niemand vrienden met hem wilde zijn. Soms was er wel een klasgenoot die met hem wilde spelen, maar hij noemde ze ‘eendagsvrienden’. Zijn leeftijdsgenoten volgden hem gewoon niet met zijn ideeën en gedachten en verloren daardoor hun interesse. 

In de gesprekken op school kreeg ik regelmatig te horen hoe bijzonder mijn kinderen waren, zo anders dan de rest zeiden ze. Mijn dochter werd ook vanaf groep 4 lastig gevonden in de klas en moest naar een andere school. In mijn omgeving kreeg ik te horen dat ik geen excuses moest bedenken voor een kind dat zich gewoon vervelend gedroeg. Voor mij als moeder had dit veel impact. Op een gegeven moment ga je twijfelen of je nog wel stappen moet ondernemen.

Ook bij mijn zoon werden de problemen groter rond groep 4. Hij kon zich steeds moeilijker concentreren. School gaf aan dat hij misschien ADHD zou hebben en raadde aan om een arts in te schakelen, misschien zou Ritalin helpen. Voor mij was dit een no go. Ook omdat ik het idee had dat zijn concentratieprobleem voortkwam uit te weinig uitdaging. In groep 5 gaf Noah aan helemaal niet meer naar school te willen. Elke dag was mijn zoon boos en lag hij ‘s avonds huilend in bed. Hij moest en zou van deze school af.

Dit was voor mij wel echt de reden om opnieuw aan de bel te trekken en verder te kijken. In de tussentijd waren er mensen die me aanraadden om toch eens zijn IQ te laten testen. Omdat ik en zijn vader ook altijd goed hebben kunnen leren, erg creatief zijn en zijn opa en oma ook, leek me dit toch verstandig om te doen. Toch was er ook een stemmetje die me tegen hield. Ik wilde me bescheiden opstellen en had ergens toch moeite met de stempel hoogbegaafdheid. Wat zouden anderen ervan denken als ik mijn kind zou laten testen op hoogbegaafdheid? Voor het zelfde geldt had hij gewoon geen zin in school. Na een gesprek met docenten, waarin ik alles eerlijk gedeeld heb en mijn vermoedens bespreekbaar heb gemaakt, gingen ze akkoord met een IQ test.

Hierna kwam al vrij snel een psycholoog op school die een dag mee ging lopen om zijn gedrag en interactie in de klas te observeren en om uiteraard een IQ test af te nemen. Wat haar direct opviel was dat zijn klasgenoten hem niet konden volgen en dat ze daardoor snel interesse verloren in een gesprek met hem. Zijn IQ test kwam uit op het niveau van een 12 jarige, terwijl hij pas 8 jaar is. De psycholoog liet ons weten dat het niet verstandig is om een 8 jarige jongen meerdere klassen over te laten slaan om hem bij 11/12 jarige kinderen neer te zetten vanwege zijn sociale ontwikkeling. Hij speelde in de pauzes namelijk ook gewoon nog lekker in de zandbak.

We hebben lang met de gedachte rondgelopen dat hij zich een buitenbeentje voelde. Gelukkig weten we nu, na ongelukkig te zijn geweest op school, waar dit vandaan komt en kunnen we de vinger op de zere plek leggen. En ik voelde me ook eindelijk begrepen.

Over een jaar is er één dag per week een plek voor hem op een school voor hoogbegaafde kinderen. Tot die tijd mag hij op vrijdag naar de plusklas met kinderen uit groep 6 t/m 8.

We zijn een stuk verder en daar zijn we dankbaar voor! Toch bekruipt mij als moeder ook steeds het gevoel, hoe verder?

Loopt de ontwikkeling van jouw kind anders dan de verwachtingen op school? En weet je niet goed hoe je hier het beste mee om kunt gaan? Neem contact met ons op voor een sparrings/adviesgesprek.